Strajk kobiet a profesorstwo

Młody #czarnyprotest, czyli inauguracja roku akademickiego

We Wrocławiu 3 października br. odbędzie się Inauguracja Środowiskowa roku akademickiego. Młodzi podejmą naukę na 11 uczelniach publicznych. Jak minie ten dzień w kontekście zapowiadanego Ogólnopolskiego Strajku Kobiet?

 

Pracownicy instytucji publicznych, a więc też uczelni, mają trudny wybór. Czy pełnić swoje obowiązki (także względem studentów świętujących tego dnia)? Czy przyłączyć się do strajkujących kosztem swojej pracy? Decyzja jest trudna, bo nikt nie chce podpaść – ani społeczeństwu, ani przełożonym. Wielu boi się, że straci pracę albo w przyszłości pracy w zawodzie nie znajdzie. Z drugiej jednak strony to właśnie pracownicy uczelni „po godzinach” angażują się w działalność społeczną, bo chcą mieć realny wpływ na swój kraj. I czują odpowiedzialność za innych.

Ale czy rzeczywiście trzeba wybierać?

Przecież uczelnie mogą dać jasny, wspólny i spójny sygnał swoim studentkom i pracowniczkom (a także studentom i pracownikom): „Nie ma znaczenia, czy się z Wami zgadzamy. Szanujemy odwagę. Mówcie to, co naprawdę myślicie”.

To wcale nie retoryczne, to całkiem poważne pytanie: co by się stało, gdyby władze największych wrocławskich uczelni zachęcały – nie tylko w #czarnyponiedzialek – swoich pracowników i podopiecznych do krytycyzmu i obywatelskiej aktywności?

„Wolność, rozumiana jako możliwość wyboru, zgodnie z własnym sumieniem i poszanowaniem wolności innych jest fundamentalnym prawem i obowiązkiem każdego człowieka”
(rektor PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie Dorota Segda)

Co ty na to, akademicki świecie – pouczymy się razem cywilnej odwagi i społecznego zaufania?

63 wypadki, 9 ciał

Banicja dla żywych, czyli niebezpieczeństwo po trupach

fot. Martyna Wilk, Kraków.

Najwyższa Izba Kontroli sprawdziła i nie ma złudzeń: gminy organizujące dowóz dzieci do przedszkoli i szkół robią to w sposób zagrażający ich życiu i zdrowiu. Fatalny stan techniczny autobusów, łamanie przepisów ruchu drogowego, niezabezpieczenie miejsc wsiadania i wysiadania dzieci – to tylko czubek tej mrożącej krew w żyłach góry lodowej.

Że jesteśmy niepoważni na drogach, pokazują też analizy danych cyfrowych. Z portalu śląskiego systemu informacji przestrzennej ORSIP na przykład możemy się dowiedzieć, że w pierwszym kwartale tego roku na Śląsku tylko na przejściach dla pieszych miały miejsce 63 wypadki. Zginęło w nich 9 osób.

Nie tylko pieszym grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Wrocławska policja szuka aktualnie sprawcy wypadku, który 16 sierpnia Seatem Arosą potrącił rowerzystę. Trzy dni później w Lubuskim jakiś kierowca zatrzymał się na poboczu. Otworzył drzwi, od których odbił się przejeżdżający obok rowerzysta – wpadł wprost pod rozpędzone mercedesa. Nie żyje. Dwa dni później w Lubelskim Scoda Felicia w rękach 23-latka wjechała w 59-latka na rowerze. 6 dni później do martwego 59-latka dołączył 64-letni rowerzysta z Lubelszczyzny.

Mimo to moda na rowery nie ustaje, chociaż one same się starzeją. Skoro więc gimbusy ustąpiły miejsca autobusom kursującym na liniach regularnych (a takowe nie muszą spełniać norm koniecznych dla zachowania bezpieczeństwa dzieci), to nie ma się co dziwić, że stare rowery miejskie Krakowa trafią do szkół.

Wszystko dlatego, że październiku krakowianie mają dostać rowery miejskie nowszej, czwartej generacji. Stare maszyny trafią do placówek oświatowych, ale najpierw przejdą przegląd techniczny. Wygląda więc na to, że pod tym komunikacyjnym względem bezpieczni i zaopiekowani mogą czuć się przynajmniej małopolscy uczniowie.

Z uczniami dolnośląskimi bywa ostatnio inaczej. W Jaźwinie dyrektorka szkoły zakazała swojemu 9-letniemu podopiecznemu z zanikiem mięśni poruszania się po szkole na wózku elektrycznym. Powód? Chłopiec mógłby poobijać ściany i nanieść do szkoły błoto.

Pani dyrektor swoją umorusaną egzystencjalnym błotem decyzję odwołała dopiero po interwencji Rzecznika Praw Dziecka.

Chciałoby się wierzyć, że o trupach na drogach media rozpisują się dlatego, że trup to jest medialny kąsek, a nie dlatego, że tych trupów w Polsce dzień w dzień przybywa około dziesięciu. Dziesięć razy więcej z nas każdego dnia zostaje rannych w wypadkach. Zatem statystycznie rzecz ujmując, mamy spore szanse zostać zabitym albo zrobić z kogoś kalekę. Ale nasza wyobraźnia jest chyba tak samo kaleka tej kwestii jak w innych: nie chcemy uwierzyć, że rzeczywistość, która nas otacza, jest nasza.